Podczas wojny w Anglii był wydawany tygodnik Wiadomości Polskie. W numerze nr 20 z dnia 28 lipca 1940 był zamieszczony wiersz Marii Pawlikowskiej "Dziewczyna mówi".
DZIEWCZYNA MÓWI:
Słuchaj, żołnierzu młody, ty któryś mijając,
Przesunął po mnie wzrokiem roztargnionym, obcym,
Lecz wprędce pochwyconym przeze mnie - a wówczas
Wezbranym nagle żywą, tkliwą świadomością:
Duma i rozżalenie biły z twoich oczu
Niebieskich, czarną rzęsą miłośnie słodzonych.
Słuchaj, żołnierzu młody, ty któryś mijając,
Przesunął po mnie wzrokiem roztargnionym, obcym,
Lecz wprędce pochwyconym przeze mnie - a wówczas
Wezbranym nagle żywą, tkliwą świadomością:
Duma i rozżalenie biły z twoich oczu
Niebieskich, czarną rzęsą miłośnie słodzonych.
Wiem żeś mi chciał powiedzieć : „Patrz - idę na wojnę.
Może zginę. O, zapłacz w imię mojej matki.
Dziewczyno o kobiecem ciele życiodajnem,
Które rodzi dla śmierci wojennej. O. wzdychaj
Z tą bezradną czułością, która nic nie może!
I wiedz że nie powrócę jeśli nie zwyciężę!
Patrz, kwiaty niosę w ręce - to od was, na drogę!".
Może zginę. O, zapłacz w imię mojej matki.
Dziewczyno o kobiecem ciele życiodajnem,
Które rodzi dla śmierci wojennej. O. wzdychaj
Z tą bezradną czułością, która nic nie może!
I wiedz że nie powrócę jeśli nie zwyciężę!
Patrz, kwiaty niosę w ręce - to od was, na drogę!".
A ja spojrzeniem taką niosłam ci odpowiedź :
„Wzruszasz mnie, piękny chłopcze ! Ale i ty, proszę,
Rozrzewnij się nade mną. Jaka tobie dola,
Taka i nam, dziewczętom. Koledzy jesteśmy,
Choć ty w polu, ja w mieście. I jeden nam pocisk
Równający nas z sobą w ogólnej ofierze,
I jedno zapomnienie, jeden grób nieznany,
Jedna boska opieka. Rzuć mi kilka kwiatów !“.
„Wzruszasz mnie, piękny chłopcze ! Ale i ty, proszę,
Rozrzewnij się nade mną. Jaka tobie dola,
Taka i nam, dziewczętom. Koledzy jesteśmy,
Choć ty w polu, ja w mieście. I jeden nam pocisk
Równający nas z sobą w ogólnej ofierze,
I jedno zapomnienie, jeden grób nieznany,
Jedna boska opieka. Rzuć mi kilka kwiatów !“.
MARJA PAWLIKOWSKA.
Komentarze
Prześlij komentarz